Mijn dochter is altijd al een dierenvriend geweest. Op bijna alle foto’s die we van haar hebben staat ze met een dier afgebeeld. Onze honden, de hamsters, op een paard (levend of een exemplaar in de draaimolen op de kermis), opgezet (voor de slagerij in Italië), met een heuse Bambi, ergens in een park in Zuid Duitsland. Gewoon bijna altijd. Het is dan ook niet gek dat ze voor de opleiding paraveterinair koos. Een opleiding waar ze de dierenarts kan ondersteunen en dieren kan helpen. Het is haar op het lijf geschreven.
Stage
In het tweede jaar van de opleiding moet ze twee stages lopen. De ene op een koeienboerderij en de ander bij een schapenboer. Nou, die koeienstage is haar niet al te best bevallen. Als groot tegenstander van de bio-industrie en overtuigd vegetariër vond ze het knap lastig om mee te moeten werken in een melkveebedrijf. Dat de boer het ook niet zo nauw leek te nemen met dierenwelzijn stond haar al helemaal tegen en dat kalfjes direct bij hun moeder weg werden gehaald maakte haar verdrietig. Ze was blij dat ze uiteindelijk klaar was met die stage en kort daarna vertrok ze voor twee weken naar Madrid voor een ander soort stage. Noem het een ‘tussendoorstage’ (is dat een woord?).
Asiel in Madrid en schapen
Een honden- en kattenasiel buiten de stad was de bestemming en ze mocht daar niet alleen helpen met het verzorgen van de honden en katten, ze heeft ook geassisteerd in de behandelkamer en operatiekamer van de dierenartsenpraktijk die verbonden was aan het asiel. Dat is haar ding en daar had ze de tijd van haar leven. Voldaan, maar toch ook wel weemoedig – want wat is nou twee weken als je het zo ontzettend naar je zin hebt – kwam ze weer thuis, om na een korte vakantie aan een nieuwe stage te beginnen. De schapenstage.
En nu loopt ook die alweer op z’n eind. Komende week is haar laatste week en hoewel ook schapen niet helemaal ‘haar ding’ zijn, vindt ze het wel en leuke plek waar ze veel leert.
Lammetjes
In de afgelopen weken zijn er veel lammetjes geboren. Sommige schapen kunnen prima zelfstandig bevallen, maar er zijn er ook die een handje geholpen moeten worden en dat heeft ze gedaan. Met haar blote handen (best een dingetje als je eigenlijk liever handschoenen draagt) bracht ze een lam dat in een stuit lag ter wereld. Supergaaf vond ze het. Ze heeft hem Bob genoemd en Bob en zijn moeder zijn inmiddels haar beste vrienden.
Albertje
Maar wie is dan Lam Albertje waar deze blog over gaat? Dat is de kleinste van het stel. Een veel te vroeg geboren kereltje, nog niet eens helemaal volgroeid, maar met een stevige overlevingsdrang. Gisteren heb ik hem ontmoet tijdens de rondleiding die ik van mijn dochter kreeg. Wat heerlijk om de hele dag tussen al die schapen rond te mogen lopen en wat zijn die lammetjes lekker zacht. Natuurlijk heb ik ook even met Albertje geknuffeld en hij is dan ook het model op de foto.
Dierenvriend
Wat ben ik trots op hoe ze zich ontwikkelt. Hoe ze zich weet te redden in een omgeving waar ze zich niet op haar plek voelt, hoe ze in het buitenland zich in het Engels, maar ook in het Spaans redt en…hoeveel ze leert tijdens zes intensieve weken op een schapenboerderij. Albertje heb ik natuurlijk in mijn hart gesloten. Net als de rest van de schapen en lammeren trouwens. Hoe kan het ook anders. Ik ben net zo’n dierenvriend als die prachtige dochter van mij.