Eindelijk, na heel veel weken onafgebroken werken, waarbij ik per 1 april (geen grap) ben begonnen in een nieuwe functie, is de vakantie in zicht.
Buffelen is troef
Nee! Buffelen was troef. In de afgelopen maanden heb ik eerst mijn werk voor de hoogleraar genoomdiagnostiek netjes afgerond en overgedragen aan de collega die was aangenomen op mijn functie. En pas dan besef je wat je eigenlijk allemaal doet op een dag. Hoeveel vragen er op je af worden gevuurd, welke uitzoek klussen er zijn, wat er allemaal geregeld moet worden, hoe ingewikkeld een agenda kan zijn en welke mensen allemaal wat van de persoon waar jij voor werkt willen. Het is heel erg veel en mijn nieuwe collega begint pas nu een beetje ingewerkt te raken. We zijn ruim vier maanden verder…
En ik?
Als het om managementondersteuning gaat, dan sta ik mijn mannetje wel. En dat is wat ik voor een deel van mijn werktijd doe. Alle werkzaamheden rondom communicatie zijn echter nieuw. Leuk hoor dat ik een poos geleden voor het HBO een scriptie schreef over marketingcommunicatie, maar al die kennis is inmiddels redelijk achterhaald. Nu gaat alles anders en we doen bij de afdeling waar ik werk niet zo zeer aan directe marketing. Natuurlijk willen we graag dat alle patiënten uit Amsterdam en omgeving naar onze afdeling komen als ze vragen hebben over erfelijkheid en aangeboren afwijkingen, maar we zetten er niet keihard op in.
Communiceren is te leren
En dat is wat ik aan het doen ben. Want hoe zet ik onze afdeling intern (bij de eigen medewerkers en binnen het huis) en extern op de kaart? Een superleuke uitdaging waar ik me helemaal in vast kan bijten. Voor de helft van mijn werktijd dan, wand de andere helft is voor de secretariële ondersteuning van de onderzoekssecties binnen onze afdeling. En dan is het best druk. Nieuwe dingen leren, veel vragen beantwoorden over wat al wel, maar ook wat nog niet kan en wat de wensen zijn. Al die vragen en (on)mogelijkheden heb ik in de afgelopen weken aan elkaar geknoopt, zodat er als ik weer terug ben van vakantie een mooi plan ligt dat gepresenteerd kan worden (presenteren; ook een uitdaging).
En nu gaan we weg
Voor het eerst in jaren gaan mijn man en ik weer met z’n tweeën op vakantie. Gewoon de caravan achter de auto hangen en we zien wel waar we terechtkomen. In Nederland, of naar het buitenland. Het maakt ons niet uit. Als we maar een ander behangetje hebben, kunnen wandelen of fietsen en heerlijk luieren. Er gaat absoluut een grote stapel boeken mee. Misschien wel alle delen van De Zeven Zussen die ik nog niet heb gelezen (nog 7 te gaan).
De thuisblijvers
De kinderen bijven thuis, samen met de hond, waarvoor we de zorg vol vertrouwen aan hen overdragen. Ze moeten allebei wel werken en voor onze dochter begint de school als wij nog vakantie vieren, maar de zorg voor de hond zit er helemaal ingebakken bij iedereen, dus dat komt zeker goed. Het is een raar idee. We zijn jaren met elkaar op pad geweest en nu zijn ze zo groot dat het niet meer interessant is om met pa en ma op kampeervakantie te gaan. Een nieuw tijdperk is aan! Andere momenten om weg te gaan, buiten het seizoen en langzaam opgaan in de steeds grijzer wordende massa (hoewel ik mezelf daar nog niet echt toe wil rekenen).
Laptop
Die laptop…die gaat mee. Andere jaren had ik hem nooit bij me, maar dit jaar wel. Gewoon, om af en toe even iets te kunnen schrijven. Er zit namelijk een verhaal in mijn hoofd voor de Valentijnbundel die in 2024 uitkomt. Daarin wil ik graag weer een plekje in bemachtigen. En in een van mijn opschrijfboekjes staat ook al het een en ander dat verder uitgewerkt kan worden. En mocht het verhaal dat ik instuurde voor een verhalenwedstrijd het niet halen, dan weet ik dat daarin ook nog potentie zit om er meer van te maken. Van een kort verhaal wordt het dan een lange versie, waarbij de karakters verder kunnen worden uitgediept.
Maar eerst en vooral even weg
Genieten van het feit dat er niks hoeft, alles mag en dat lui zijn een functioneel onderdeel is van de vakantie. Tot daarna. Dan vertel ik over hoe het is geweest.