Door Irenekroon 
Het zit er weer op. Na een heerlijke midweek in Drenthe ben ik alweer volop aan het werk geweest.
De lat lag hoog. Ik wilde mijn manuscript heel graag afronden voor de tweede proefleesronde, maar dat is helaas niet gelukt. Gelukkig is er geen man over boord. Tenslotte heb ik geen enkele deadline, behalve met mijzelf (en die is afhankelijk van heel veel factoren en daardoor rekbaar). Schrijven is leren en heel hard werken heb ik wel gemerkt en dat heb ik de afgelopen dagen gedaan door bezig te zijn de soms droge verhaallijnen om te schrijven naar show don’t tell. Verhalen omschrijven naar mooie scenes met veel gezichtsuitdrukkingen en handenknijperij, betekent alleen wel dat je meer woorden nodig hebt. Aan de ene kant schiet je dus best op en aan de andere kant groeit het aantal pagina’s, waardoor het lijkt alsof je niets hebt gedaan.
Opsommingen worden scenes
Toch kan ik niet anders zeggen dan dat het heerlijk is om uit te mogen pakken en van die droge tekst een mooie scene te maken, maar het is ook in gewikkeld. Je wilt tenslotte geen manuscript dat vol staat met opgetrokken wenkbrauwen, diepe rimpels, indringende blikken en heel veel kussen (op welke plek dan ook). Daar wordt het allemaal veel te zoetsappig van en ver verwijderd van de realiteit. In een feelgood mag echt wel veel zoets zitten, maar ergens moet het ook zo zijn dat je dit in het echte leven mee zou kunnen maken. Een zoutje en een zuurtje erbij mag dus best. En die balans zoek ik.
Schrijven, lezen en heel veel wandelen
In Drenthe was ik alleen met onze hond, Ona. We waren 24 uur per dag in elkaars nabijheid en sliepen in dezelfde ruimte; een oud zondagsschooltje met een heerlijke tuin. ’s Morgens om 7.00 uur vond Ona dat ze wel genoeg had geslapen en wekte mij, waardoor we vaak al vroeg in het bos liepen om een stevige ochtendwandeling te maken en natuurlijk een duik in het bosmeertje te nemen. Ona dan hè. Ik ben niet zo van het natuurlijke zwemwater en al helemaal niet als het vroeg in de ochtend is en onder de 25 graden. Mij niet gezien, maar een labrador wil niets liever dan nat worden en daarbij het liefst ook nog vies.
Naast het schrijven en wandelen heb ik veel gelezen. Ik verslind op het moment heel veel feelgood boeken en ik leer van iedere schrijver weer andere dingen. Het gebeurde niet zelden dat mijn ontbijt heel erg lang duurde, omdat ik het boek waar ik op dat moment in aan het lezen was niet weg wilde leggen. Maar zodra ik de laptop aanzette en eenmaal bezig, was het echt moeilijk om te stoppen. Schrijven en wegduiken in je eigen verhaal is tot nu toe het leukste wat ik ooit heb gedaan. Ik ben nog iedere dag blij dat ik uiteindelijk ben begonnen met het opschrijven van de verhalen die zich opstapelen in mijn hoofd. En zo nu en dan schrijf ik vast wat zinnetjes en scenes op in een nieuw schrijfboekje. Gewoon zo’n ouderwets boekje met een mooie kaft. Voor ieder verhaal weer een nieuw boekje.
Drenthe en beyond
Die paar dagen in Drenthe waren dus heerlijk en zeker voor herhaling vatbaar. Zodra het gezinsleven en mijn werk het toelaten ga ik zeker terug, maar ik wil ook nog wel een stukkie verder en heb mijn zinnen gezet op een paar weken Italië. Bij voorkeur op een plek waar maar weinig Engels wordt gesproken, zodat ik gedwongen word om Italiaans te spreken en de taal beter onder de knie te krijgen. Ik richt mijn blik voor die actie op komend voorjaar. Een mooie schrijfplek ergens in een schattig dorpje in Italië…. Suggesties? Kom maar op.
@irene_iswriting
