Ik hoor je denken; een blog over het herschrijven van een manuscript in het Engels? Nou, dat is zeker niet het geval. Ik vind deze titel alleen leuker. In het Nederlands vind ik ‘m een beetje saai. Met dat herschrijven van mijn manuscript was ik inmiddels aangeland bij pagina 33 van de pakweg 140. Toegegeven, dat was nog niet heel ver als je je bedenkt dat ik ergens in de afgelopen kerstvakantie ben begonnen, maar voor mij is het schrijven en herschrijven nog geen dagelijkse kost. Ik doe dit alles naast een (best stevige) baan bij het Amsterdam UMC. En natuurlijk ben ik ook moeder en echtgenote, hondenbaasje, taxichauffeur, ondernemer en hockeycoach (en nog een heleboel andere dingen die absoluut niet interessant zijn voor dit stukje). En alles kost tijd, veel tijd, maar die investeer ik met liefde. Een andere reden dat het herschrijven niet echt opschiet, is dat ik heb gemerkt dat ik soms slachtoffer ben van mijn eigen perfectionisme en zo gebeurde het dat ik vorige week besloot dat het tóch weer anders moest en ik terug was bij af. Ik begon weer vrolijk (nou ja, vrolijk) bij pagina 4 en ben nu aanbeland bij pagina 15. Is het verhaal dan heel erg veranderd? Nou nee, dat niet. Maar er zit wel een twist in of ik heb er net dat ene grapje in kunnen verwerken waar ik al een tijd op zat te broeden. Ja, ik kan broeden op grapjes. Echt waar! Lezen = leren Het lezen van boeken helpt mij enorm en ik lees dan ook de ene na de andere feelgood. Waar de een een grap maakt of een vergelijking waarvan je denkt: ‘hoe komt ze erop’, is de ander juist weer heel subtiel en goed in het beschrijven van gevoelige situaties. Weer een ander beschrijft nog voordat duidelijk is hoe belangrijk die persoon wordt in het verhaal heel uitgebreid hoe diegene eruitziet. En van al die schrijfstijlen en schrijfsters leer ik wat, zodat ik uiteindelijk mijn eigen stijl leer kennen. Kortverhaal Pasgeleden schreef ik voor het eerst een kortverhaal en deed daarmee mee met een schrijfwedstrijd. Het verhaal mocht slechts uit 3500 woorden bestaan en voor iemand die soms best lang van stof is, was dat – laten we zeggen – een uitdaging, maar het is gelukt. Inmiddels ligt mijn werk al zo’n twee weken bij de uitgever die uiteindelijk gaat bepalen welke vijf verhalen er worden gepubliceerd. Nu reken ik als beginner (ik wil mezelf niet meteen aanstormend talent noemen) helemaal nergens op. Het meedoen is al leuk en de spanning over de feedback die ik ongetwijfeld ga krijgen is dat helemaal. Ergens in de eerste week van maart hoop ik meer te weten, dus ik blijf nog even zitten met gezonde spanning. Later dit jaar kan ik nog een ander verhaal insturen om mee te doen aan een wedstrijd. Iets met zomer en een stukkie tekst. Dat moet lukken, dus de kans is groot dat ik dan opnieuw meedoe. Alleen moet dat verhaal nog korter zijn (ai, nog minder woorden). En ondertussen ga ik lekker verder met mijn manuscript. Steeds als ik het lees, ben ik op de plaatsen waar mijn hoofdpersonen zijn en leef ik met ze mee in hun goede en slechte momenten. Het is echt heerlijk om weg te dromen en daarom schrijf ik het. In eerste instantie om zelf op die plekken te kunnen zijn en hopelijk lees jij het ook een keer en droom je weg naar dezelfde plaatsen. Maar…niet allemaal tegelijk.
Tekst: irenekroon.nl