Door Irenekroon 
Nee, op deze plek geen kortverhaal. Dat komt nog wel een keer. Misschien dat ik het kortverhaal wat ik ergens in februari heb ingestuurd om mee te doen aan een schrijfwedstijd hier wel kan publiceren. Daar denk ik nog even over na, want het verhaal leent zich misschien ook wel om wat verder te worden uitgediept en het nog eens voor een andere schrijfwedstrijd in te sturen.
Je raadt het al; ik hoor helaas niet bij de gelukkigen wiens verhaal wordt gepubliceerd in de verhalenbundel waar ik het in mijn vorige blog over had. Is dat erg? Nee, helemaal niet. Het is alleen maar jammer, want als je meedoet aan een wedstrijd wil je nu eenmaal ook graag winnen. Iedereen zegt wel dat meedoen belangrijker is dan winnen, maar in de praktijk zijn wij allemaal best competitief.
En nu?
Nou niks eigenlijk. In eerste instantie ben ik meteen naar andere schrijfwedstrijden op zoek gegaan en heb ik zelfs al een stukje geschreven, maar het voegde niet. Op de een of andere manier kon ik me er niet toe zetten om dat verhaal af te schrijven. Kennelijk was het niet voor mij en nu schrijf ik even helemaal geen kortverhaal, maar werk ik me de tandjes. Het is namelijk ontzettend druk op mijn werk met internationale meetings, buitenlandse gasten, voorbereidingen op congressen, het aanstaande emeritaat van de professor waar ik voor werk en daarnaast mijn gewone dagelijkse taken. Maar het is allemaal leuk en ik krijg er veel energie van, vooral als ik weer eens een dagje in het ziekenhuis heb gewerkt.
Er is dus simpelweg geen tijd en ruimte om nu een kortverhaal te schrijven. De weinige tijd die ik heb maak ik graag vrij om met onze hond op pad te gaan en om aan het herschrijven van mijn manuscript te werken. Helaas schiet dat laatste er ook nog vaak bij in. Als je echt meters wilt maken, dan is een uurtje per dag (als ik dat al heb) niet genoeg en daarom heb ik besloten om half april voor een paar dagen richting de bossen in Drenthe te vertrekken. Daar kan ik me volledig afsluiten en schrijven. Hoewel; de hond gaat ook mee en samen met haar trek ik er zeker op uit. Wat is er nou mooier dan het tuinhek doorgaan en zo het bos inlopen…?
En dan?
Een paar dagen focussen op mijn verhaal is hopelijk genoeg om deze herschrijfronde af te maken, zodat ik het manuscript naar een paar nieuwe proeflezers kan sturen. En als ik hun commentaar heb verwerkt (of niet, want eigenwijs is mijn middle name), dan ga ik op jacht naar een uitgever.
Die jacht is toekomst, maar als het aan mij ligt is het nabije toekomst. Ik was niet van plan om van dit manuscript een meerjarenplan te maken, want er zitten nog veel meer verhalen in mijn hoofd die eruit moeten. Er gaat dus ook een nieuw schrijfboekje mee naar Drenthe waar ik alle ideeën voor een nieuw verhaal in op kan schrijven. Nu laat ik het nog toe dat er regelmatig van alles door mijn hoofd spookt, maar zodra het nieuwe boekje is ingewijd, dan ga ik die hersenspinsels opschrijven en is er geen ontkomen meer aan. Dan komt er een nieuw verhaal. Een nieuw manuscript, maar eerst deze afronden. Volgende maand meer over de resultaten van mijn herschrijfvakantie (en natuurlijk de wandelingen met de hond).